De Veluwe, Posbank en Sallandse Heuvelrug in één rondrit, slechts 250 kilometer. Het gaat om de afstand en het plezier, en niet om de snelheid. Dit waren de ingrediënten van het rondje Posbank op zondag 7 juli.
Voor mij waren het tegelijkertijd ook de argumenten om me als nieuweling hiervoor aan te melden. Rond Sallandse Heuvelrug à 150 kilometer leek me verstandiger, temeer daar ik daarmee al mijn afstandsrecord zou verbreken. Maar ja, zo’n stemmetje in mijn hoofd liet me toch voor de 250 kilometer kiezen. Aldus geschiedde….
De route voerde ons groepje met 10 renners langs prachtige landschappen: agrarisch, rivieren, bos en heide, afgewisseld met het gehobbel over drempels en klinkers in dorpjes en steden. Met een windje schuin in de rug en roulatie van de renners op kop om de rest in de luwte te houden, speerden we richting de Posbank.
Onderweg werden mij de beginselen van veilig rijden nog even opgefrist (handen bij de remmen, voor je kijken als je met elkaar spreekt – erg tegennatuurlijk overigens – en gebaren bij obstakels onderweg) en werd ik na mijn enthousiaste kopwerk nog even getipt op ‘doseren’ omdat we nog wel een eind moesten. Maar bovenal werd ik als nieuweling bijzonder vriendelijk ontvangen en opgenomen. Het roulatiesysteem met afwisselend kopwerk, had een plezierige bijkomstigheid dat ik eenvoudig met eenieder kon kennis maken (zolang ik maar naar voren bleef kijken).
Ongeveer halverwege de rondrit kwamen er regelmatig wat Hollandse klimmetjes om de hoek kijken. De klimmetjes waren natuurlijk bescheiden vergeleken met de gebergtes elders in Europa, maar toch steil en lang genoeg dat ieder in eigen tempo en met eigen ritme omhoog moest. Tevreden over de eigen prestatie was het hergroeperen boven of onderaan de heuvel (berg volgens Nederlandse begrippen) om gezamenlijk weer de route te vervolgen.
Vaak werden we dan ook even opgewacht door de volgwagen voor een fotoshoot, aanvulling van de 
energievoorraad, of gewoon een ontspannen gesprekje. Jan2, hartelijk bedankt!
Kennelijk wegen ook in het wielrennen de laatste loodjes het zwaarst, want de laatste 50 à 60 kilometer werd het steeds stiller in de groep en begon het soepel draaien voor sommigen om te slaan in stoempen en doorzetten. Ook dan is het enorm plezierig om in een groep te rijden. Het gaat dan allemaal net wat sneller en gemakkelijker, en met de dan nog korte onderonsjes is er voldoende afleiding en gaat de tijd (en daarmee de afstand) sneller voorbij.
De ingrediënten zoals genoemd in het begin van dit stukje, zijn allemaal aan bod gekomen. De snelheid was zeker ok, maar de gedachte aan afstand én plezier zullen mij vooral bijblijven.
Hartelijke groeten,
Bart Volkers
ps. klik hier voor alle foto’s
